Μια πρόταση εστιασμένη στους κοινούς στόχους, για να απαλλαγούμε από το επαχθές Μνημόνιο που μας είχαν επιβάλει οι κοινοί μας εχθροί και αντίπαλοι, ξένοι και ντόπιοι.
Τα πράγματα ήταν καθαρά και διάφανα, όπως σε κάθε περίπτωση που ένας λαός δέχεται μια επίθεση από μια ξένη δύναμη. Όπως συνέβη λ.χ. στα 1940, όταν και πάλι ήμασταν πολιτικά χωρισμένοι σε
πολιτικές παρατάξεις που ανάμεσά τους δεν υπήρχαν μόνο απλές διαφορές αλλά βαθύτατο μίσος λόγω της μεταξικής δικτατορίας. Δεν υπήρχαν ελευθερίες. Οι φιλελεύθεροι ηγέτες ήταν στις εξορίες και οι κομμουνιστές στις φυλακές και ο κόσμος μουδιασμένος. Εν τούτοις η επίθεση της φασιστικής Ιταλίας είχε σαν αποτέλεσμα να ενωθούν όλοι γύρω από το ΟΧΙ ενός δικτάτορα και πρώτος και καλλίτερος ο Νίκος Ζαχαριάδης με το περίφημο γράμμα του μέσα από τις φυλακές της Κέρκυρας, με το οποίο καλούσε τους συντρόφους του να συνταχτούν πίσω από την εθνική προσπάθεια με αρχηγό τον Μεταξά! Κι αυτό σε μια εποχή που τα υπόλοιπα κομμουνιστικά κόμματα με πρώτο-πρώτο το Γαλλικό, θεωρούσαν τον πόλεμο ενδοϊμπεριαλιστικό λόγω τις συμφωνίας Χίτλερ-Στάλιν και είχαν πετύχει με το περίφημο "Pourquoi" («Γιατί;») να αφοπλίοουν ηθικά και πολιτικά τον Γαλλικό λαό και να συμβάλουν έτσι στην ατιμωτική ήττα της Γαλλίας.
Από όλους τους κομμουνιστές ηγέτες μόνο ο Έλληνας κατάλαβε τον τακτικό ελιγμό του Στάλιν και πήρε το μεγάλο ρίσκο να κατηγορηθεί ως εθνικιστής. Είδαμε όμως ότι τα γεγονότα τον δικαίωσαν, γιατί έκτοτε οι περιθωριακοί ως τότε κομμουνιστές πήραν μια ξεχωριστή θέση μέσα στην εθνική συνείδηση των Ελλήνων, γεγονός που τους οδήγησε λίγο αργότερα, στα 1942, να δημιουργήσουν το ΕΑΜ, γεγονός που εξετίναξε το ΚΚΕ στην κορυφή του Πατριωτικού αγώνα. Είχαν βέβαια την ατυχία να προτείνουν ως ηγέτη του ΕΑΜ έναν φιλελεύθερο αστό, τον Γεώργιο Παπανδρέου, που αν και αρνήθηκε τότε, επέστρεψε ως ελευθερωτής με τις πλάτες του Τσώρτσιλ (του μεγάλου κομμουνιστοφάγου) έχοντας στην κυβέρνησή του μερικούς κομμουνιστές που δέχτηκαν αυτόν τον δευτερεύοντα και υποτιμητικό ρόλο, τη στιγμή που το ΚΚΕ, το ΕΑΜ με την Κυβέρνησή του την ΠΕΕΑ ήταν 100% κυρίαρχοι στην Ελλάδα.
Αυτό το λάθος το πλήρωσε βασικά ο ελληνικός λαός και εξακολουθεί ως σήμερα να το πληρώνει με πρωταγωνιστές από τη μια πλευρά την δυναστεία των Παπανδρέου κι από την άλλη τις ηγεσίες του ΚΚΕ με πολιτικές αντιθέσεις προς την αρχική απόφαση του Ζαχαριάδη στα 1940. Άλλωστε και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης γυρίζοντας από το Νταχάου στα 1945, αρνήθηκε τον παλιό καλό εαυτό του και έκτοτε το ΚΚΕ εγκατέλειψε την πολιτική που το οδήγησε με το ΕΑΜ στην κορυφή της εθνικής μας ζωής, με τα γνωστά αποτελέσματα...
Για να φτάσουμε στις μέρες μας, πιστεύω ότι ο στόχος για μια Ελλάδα αυτοδύναμη και αυτόνομη είναι εφικτός. Με δύο προϋποθέσεις: Η πρώτη είναι η εκπόνηση ενός Προγράμματος Εξουσίας που να λαμβάνει υπ' όψιν του το σύνολο των προϋποθέσεων και συνθηκών που θα μας εξασφαλίζουν Ανεξαρτησία, Ελευθερία και Ανάπτυξη. Και η δεύτερη να εξασφαλίσει την αποδοχή αυτού του προγράμματος από την μεγάλη πλειοψηφία του λαού και την ενεργοποίησή του για να το επιβάλει.
Προσωπικά δεν βρίσκω ουσιαστικές διαφορές από την επίθεση και εισβολή των ξένων στρατευμάτων του 1940, τότε που ο Ζαχαριάδης καλούσε τους κομμουνιστές σε κοινό πατριωτικό αγώνα από τη σημερινή επίθεση και εισβολή των διεθνών οικονομικών κολοσσών. Και διερωτώμαι τι είναι αυτό που εμποδίζει όχι μόνο το ΚΚΕ αλλά την Αριστερά και τον Προοδευτικό κόσμο να αντιμετωπίσουν τη νέα εισβολή και ουσιαστική κατοχή με τον ίδιο τρόπο που επέλεξε τότε ένας κομμουνιστής ηγέτης δηλαδή με την πατριωτική συσπείρωση, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο λαός ιδεολογικά-πολιτικά και οργανωτικά, για να μπορέσει να αντισταθεί σύσσωμος οργανώνοντας παράλληλα την επόμενη μέρα που εμείς στο ΚΑΠ την έχουμε συμπεριλάβει μέσα σε τρία συνθήματα: Εθνική Ανεξαρτησία, Παλλαϊκή Εξουσία και Πατριωτική Αναγέννηση.
Ο υπογράφων το παρόν άρθρο επεδίωξε με τον α ή τον β τρόπο τόσο την ενότητα της Αριστεράς όσο και την Πατριωτική Συσπείρωση στις παρακάτω περιπτώσεις: Πρώτον στα 1963 με τη δημιουργία των Λαμπράκηδων. Δεύτερον στα 1967 με το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο. Τρίτον στα 1974 συμμετέχοντας στην Ενωμένη Αριστερά. Και τέταρτον στα 1977 με το Κίνημα για την Ενότητα της Αριστεράς (ΚΕΑ).
Κι όλα αυτά για να είμαστε έτοιμοι όπως τώρα που ο ελληνικός λαός εγκαταλείπει τα δύο Μνημονιακά κόμματα και αναζητά μια προοδευτική πατριωτική λύση. Να είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε προτείνοντας Πρόγραμμα και Λύση. Και όχι να παρουσιάζουμε αυτό το πρωτοφανές θέαμα, όπου ο Λαός να «κυνηγά» την Αριστερά κι εκείνη να το βάζει στα πόδια γιατί δεν έχει ούτε Ενότητα ούτε Κοινό Πρόγραμμα ούτε κοινή Λύση για να μπορεί να κυβερνήσει.
Εμείς του ΚΑΠ προσπαθήσαμε από τον Δεκέμβρη του 2010 να καλύψουμε αυτό το κενό. Μπορεί να μην καταφέραμε να δημιουργηθεί αυτό το αναγκαίο ιστορικό ενιαίο πατριωτικό Μέτωπο προς την προοδευτική κατεύθυνση και λύση. Όμως η συμβολή μας υπήρξε καθοριστική από την πλευρά της διαφώτισης του λαού μας. Θεωρούμε ότι η συμβολή μας στην πτώση του ΠΑΣΟΚ (του βασικού ενόχου) και του Γιώργου Παπανδρέου ήταν καθοριστική. Το ίδιο και με τη Ν.Δ. που την περιμένουμε στη γωνία (αν τύχει και γίνει κυβέρνηση) επιφυλάσσοντας γι' αυτήν το ίδιο τέλος.
Τελικά αφού το δοκιμάσαμε για άλλη μια φορά με την Ε.ΛΑ.Δ.Α. και αφού πρώτα δείξαμε πόσο είχαμε δίκιο γιατί στην πρώτη πρόσκληση που κάναμε στις 12 Φεβρουαρίου 2012 ανταποκρίθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πατριώτες, αποφασίσαμε να ξαναγυρίσουμε στην αρχική μας θέση. Δηλαδή στη βάση του Λαού.
Ξαναδίνουμε στην ΕΛΛΑΔΑ τα δύο λάμδα που μας έκοψαν γιατί κάποιοι δεν θέλουν ούτε να ακούνε το όνομα της πατρίδας μας (εκεί φτάσαμε...) και από «Ενιαία» την ξανακάναμε «Ελληνική» (ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.).
Θα δουλέψουμε λοιπόν σαν Σπίθες και σαν συσπείρωση μέσα στην ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. με φιλοδοξία να την καταστήσουμε τόσο πλατειά και δυνατή, εφοδιασμένη με πρόγραμμα και με λύση, ώστε να είμαστε έτοιμοι στο μέλλον να πούμε ένα μεγάλο εκλογικό «παρών» προετοιμασμένοι να αναλάβουμε τη μεγάλη ευθύνη της κυβερνητικής Εξουσίας που θα ΄χει τη δύναμη και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει τα βασικά μας ιδανικά. Την Εθνική Ανεξαρτησία, την Παλλαϊκή Εξουσία και την Πατριωτική Αναγέννηση.
Αθήνα, 1.V.2012
Μίκης Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου