Ένας βετεράνος, γέρων πλέον, ακουμπούσε στον στύλο και, σαν να είδα στα μάτια του έναν λυγμό κρυφό, κάτι σαν κόμπο και σαν δάκρυ... και ντράπηκα, έσκυψα το κεφάλι.
Έλληνας είμαι και ντράπηκα πιο πολύ - θυμήθηκα τον Φιλόλογό μου στο Λύκειο να με μαθαίνει για τον σεβασμό που όφειλαν οι πόλεις στους απόμαχους πολίτες - ότι αυτό ήταν, θα λέγαμε σήμερα, το μέτρο του πολιτισμού τους κι έσκυψα το κεφάλι πιο βαθειά.
Κι έφυγα. Τι να γυρίσω πίσω μου να δω; τον βετεράνο που έγινε η μάνα του πατρίδα συντρίμμια ή
τον σεβαστό γέροντα που τον έκανε συντρίμμι μια μητριά πατρίδα;
Αυτοί που κόψανε απ' του πατέρα μας το πενιχρό αντίδωρο για πολλά χρόνια δουλειάς, όσα ευρώ λογάριασαν ότι πρέπει να κατασπαράξουν οι τοκογλύφοι, αλώβητοι μένουν οι ίδιοι από την κρίση.
Ούτε ένα ευρώ δεν έχει ζημιωθεί η Ντόρα, ο Σαμαράς, ο Μπενύτο, ο Βορίδεν κι όλο το υπηρετικό προσωπικό των Δυνατών.
Των Δυνατών που δημιούργησαν την κρίση και συνεχίζουν να κονομάνε απ' αυτήν.
Κι όποιος με πει για αυτά που λέω «λαϊκιστή», αγράμματος είναι ή ραγιάς ή σμπίρος.
Όμως, ποσώς!
Η παλιά ρητορική των ΜΜΕ της Διαπλοκής έχει χρεωκοπήσει. Βλέπω σελίδες επί σελίδων δολίων εφημερίδων να βυσσοδομούν εναντίον του εκλογικού αποτελέσματος της 6ης Μαΐου, οθόνες να κινδυνολογούν, να εκβιάζουν, να απειλούν, να αφρίζουν - εις μάτην!
Δεν πείθουν πια - ίσως ποτέ να μην έπειθαν, απλώς εκμαύλιζαν ή παραπληροφορούσαν! Τώρα ούτε αυτό πλέον!
Δημοσιογράφοι που μας εξηγούσαν ότι το Μνημόνιο είναι «νίκη» του Μπενύτο, δημοσιογράφοι που μας εξηγούσαν ότι κάθε διαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου απαγορεύεται δια ροπάλου και μπαλτά, τώρα, οι ίδιοι, ξετσίπωτοι κι ανερυθρίαστοι, επαινούν τις «έξι θέσεις επαναδιαπραγμάτευσης» του Βενιζέλου (που ούτε καν επαναδιαπραγμάτευση συνιστούν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... επίσης εξαπάτησης και παραπληροφόρησης). Τα μίντια αυτά της Διαπλοκής, ζουν τώρα το Βατερλώ τους.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια μια χρυσή Ορδή από «εκσυγχρονιστές»(την ακροδεξιά δηλαδή του ΠΑΣΟΚ), νεοφιλελεύθερους, ορισμένους κουφιοκεφαλάκηδες της Αριστεράς και πλήθος χρυσοκανθάρων άνευ ιδεολογίας «εκπαίδευαν» τους Έλληνες, Έλληνες να μην είναι. Αλλά, αθύρματα κι ανδράποδα στο έλεος της Νέας Τάξης. Εγκάθετοι στα ΑΕΙ και τα ΜΜΕ καλοταϊσμένοι με ασφαλείς καριέρες και πλήθος χρυσίου, εγχώριου κι απ' την ξένη, «εκπαίδευαν» τους Έλληνες, πώς να σκύβουν το κεφάλι, πώς να 'ναι αναξιοπρεπείς, χωρίς αρχές, χωρίς αυτοσεβασμό, κομπλεξικοί με τους Δυτικούς, ορφανοί απ' την παράδοσή τους, τον πολιτισμό τους, «τα γράμματα και τ' άρματα»...
Ώσπου οι «εκπαιδευτές» μας έσπασαν τα μούτρα τους με το Σχέδιο Ανάν. Όταν έφθασαν να αγγίξουν τα μύχια της συλλογικής μας ψυχής, η ιδεολογική τρομοκρατία που επί χρόνια ασκούσαν εξαερώθηκε.
Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η πεμπτοφαλαγγίτικη μαύρη Ορδή έσπαγε τα μούτρα της όλα αυτά τα χρόνια, διότι ουδέποτε έπεισε την πλειοψηφία των Ελλήνων για τους «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς», την«εξαγωγή της Δημοκρατίας», τις «παράπλευρες απώλειες», την«ασυνέχεια του έθνους» κι όλα τα φληναφήματα ή καλύτερα τις αμερικανιές, με τις οποίες προσπάθησαν να ομογενοποιήσουν τους λαούς στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης.
Το Μνημόνιο είναι (ήταν) το απότοκο και η κορύφωση αυτής της διαδικασίας. Μια Ελλάδα, Ειδική Οικονομική Ζώνη, ένα Προτεκτοράτο. Ενας λαός, απλώς πληθυσμός. Και μια χώρα (αν χρειασθεί) διαμελισμένη.
Εκτός απ' τον κομμένο μισθό, ο λαός διαισθάνθηκε και τον κίνδυνο μιας κομμένης (και ραμμένης σε άλλων τα μέτρα) πατρίδας. Και στις 6 Μαΐου, με την ψήφο του, τους «έστειλε». Και θα τους ξαναστείλει.
Διότι επιμένουν. Επιμένουν να τον υποτιμούν, να τον λοιδωρούν, να προσπαθούν πάλι την εξαπάτησή του. Και τα δίνουν όλα. Μπροστά στον δεύτερο γύρο των επόμενων εκλογών τα δίνουν όλα!
Ο κ. Σαμαράς «παντρεύεται» την Ντόρα σε έναν γάμο εδώ και χρόνια νεκρό, ανακαλεί εξ εφεδρείας Αδώνιδες Χίτες του 1950 κι αποστάτες του 1960 και κινδυνολογεί. Κινδυνολογεί σαν ΠΑΣΟΚ κι όπως το ΠΑΣΟΚ.
Πάνε πια τα ψιλά γράμματα, ο μεταμοντερνισμός, η «αλήθεια του άλλου», οι «πολυπολιτισμικότητες» κι άλλες πασοκιές, τις οποίες ο από κοινού δικομματικός μας μονοκομματισμός (από κυρίας Γιαννάκου έως κυρίας Διαμαντοπούλου) μετήλθε όλα αυτά τα χρόνια για να αποβλακώνει τον λαό, και μπροστά βγαίνει αναπαλαιωμένη η μπρουτάλ προπαγάνδα, ήγουν η απολογητική του ραγιά και η κινδυνολογία του Γενίτσαρου.
Μια ρητορική που αφορά πάντα σε όσα λέει (υπαγορεύει) η κάθεΜέρκελ, αλλά ποτέ εις όσα θα μπορούσε να της αντιλέξει ο γέρων με την κομμένη σύνταξη.
Ώς εδώ!
Κι αυτή είναι η μεγάλη τους φρίκη!
Αυτό το ώς εδώ! Που ειπώθηκε με το Σχέδιο Ανάν και λέγεται τώρα ξανά με το Μνημόνιο! Αυτό το «όχι» που είπαν σχεδόν πάνδημοι οι Ελληνες τους γεμίζει τρόμο. Ρετάρουν πια τα μίντια της Διαπλοκής, αντιμετωπίζονται πλέον απ' τον λαό με καχυποψία. Και αηδία. Μπορείαυτήν τη στιγμή ο λαός να μην έχει στο πλευρό του τους διανοούμενους που θα έπρεπε, τους ήρωες ίσως και τους αγίους, έχει όμως ξυπνήσει. Επικοινωνούν οι πολίτες ο ένας με τον άλλον, τα social media,
ο Τύπος της Κοινωνίας, κελαηδάει.
Ένα διαρκές, βροντώδες ταμ-ταμ διατρέχει το διαδίκτυο - οι Χρυσές Λόγχες (τα παπαγαλάκια) της Διαπλοκής, δεν είναι πια κυρίαρχοι του παιχνιδιού...
Η μάχη που δίνεται αυτήν την ώρα στην Ελλάδα αφορά όλη την Ευρώπη. Αν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας καταφέρουν να ανακόψουν κι ύστερα να ανατρέψουν τη Μνημονιακή πολιτική (που απειλεί άλλωστε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες), τότε η Ιστορία θα βάλει τα γυαλιά της, θα πιάσει το μολύβι της και θα αρχίσει να γράφει ένα νέο κεφάλαιο για τα ανθρώπινα.
Ντουβάρι ο λαός. Το λέει και το όνομά του: πέτρα. Και πάνω σε αυτήν την πέτρα θεμελιώνεται όλη η σκέψη και η πράξη του ωραίου. Και πριν απελεύσηται πάλι στην πέτρα (εις χουν) ο άνθρωπος, χτίζει Παρθενώνες και καταλαμβάνει Χειμερινά ανάκτορα - ο άνθρωπος λαός. Διότι ο άλλος, ο άνθρωπος ιδιώτης μόνο να τρώει ξέρει. Και να τον τρώνε. Ένας σοβαροφανής κανίβαλος.
Αλλά, εκτός από «ιερόν πτολίεθρον» για να στηρίζονται τα πάντα, ο λαός είναι και Δήμος (όταν οργανώνεται πολιτικά) και σε αυτές τις εκλογές η πλειοψηφία του εκφράσθηκε κατά των Δυνατών, της Διαφθοράς και της Διαπλοκής. Αν ο λαός συνεχίσει να εμπιστεύεται τον εαυτόν του έως τις επόμενες εκλογές και κυρίως μετά απ' αυτές, τότε υπάρχουν ελπίδες.
Τι ελπίδες;
Πρώτον, ότι ο καθένας θα μπορεί να ζωγραφίσει τη δική του ελπίδα και να θαυμάσει του διπλανού του...
enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου