"Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαίς"

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ 

Ελάχιστη προσφορά στους πρωτολάτες της Λευτεριάς μας και Εθνική Αρά στους εγχώριους συνεργάτες των νεοκατακτητών αυτού του Τόπου. "Ένας μαντατοφόρος φτάνει από τη Μεγάλη Λαγκαδιά κάθε πρωινό στο πρόσωπό του λάμπει ο ιδρωμένος ήλιος κάτου από τη μασκάλη του κρατεί σφιχτά τη Ρωμιοσύνη όπως κρατάει ο εργάτης την τραγιάσκα του μέσα στην εκκλησία. Ήρθε η ώρα, λέει . Νάμαστε έτοιμοι. Κάθε ώρα είναι η δικιά μας ώρα…" (Γιάννης Ρίτσος: Ρωμιοσύνη) Ο καημός της Ρωμιοσύνης εδώ και 191 χρόνια. Το μοιρολόι της προδομένης Επανάστασης: "Ν’ αποτινάξουμε το ζυγό των τε Οθωμανών και Κοτζαμπάσηδων…". Ήταν ο Μάρτης του 1821. Ήταν ο Αύγουστος του 1909. Ήταν ο Νοέμβρης του 1922 στον τόπο της Εθνικής Εξιλέωσης, το Γουδί Ήταν ο Σεπτέμβρης του 1941 όταν η Μαύρη Σκιά των Νιμπελούγκεν σκοτείνιαζε τον γαλανό ουρανό της Ελλάδας. Ήταν ο Ιούλης του 1974 του ανεκπλήρωτου Κοινωνικού ονείρου. Ήταν ο Οκτώβρης του 1981 "με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα". Ήταν ο θλιβερός Απρίλης του 2010 των "Ετεροχθόνων" Νεοδωσιλόγων. Ήταν το ηλιοκαμένο καλοκαίρι του 2011 της Πλατείας Συντάγματος. Είναι το 2012, το έτος των Μνημονίων της ολοκλήρωσης της οικονομικής υποτέλειας και της εκποίησης της εθνικής κυριαρχίας. Όμως, "Άχ, θα φυσήξει τρείς και θα τρελλάνει τα ελατόδασα στη Λιάκουρα Θα δώσει μια με τη γροθιά του να τινάξει την τυράγνια στον αγέρα και θα τραβήξει της αρκούδας νύχτας το χαλκά να μας χορέψει τσάμικο καταμεσίς στην τάπια και ντέφι το φεγγάρι θα χτυπάει που να γεμίσουν τα νησιώτικα μπαλκόνια αγουροξυπνημένο παιδολόι και Σουλιώτισσες μανάδες". Αλλά, "Λαέ μου, καλέ και ηγαπημένε πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε", "Κάθε ώρα είναι η δικιά μας ώρα"… ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ Είναι το εγερτήριο "ψυχών και συνειδήσεων". Η ώρα του καθήκοντος πλησιάζει. Η εκδίκηση της καταπατημένης κοινωνικής δικαιοσύνης, της λεηλατημένης ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της εξουθενωμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ορμά ακάθεκτη τιμωρός. "Τούτο το χώμα είναι δικό του και δικό μας- δε μπορεί κανείς να μας το πάρει. Κάτσανε κάτου απ’ τις ελιές το απομεσήμερο κοσκινίζοντας το σταχτί φώς με τα χοντρά τους δάχτυλα βγάλανε τις μπαλάσκες τους και λογαριάζαν πόσος μόχτος χώρεσε στο μονοπάτι της νύχτας πόση πίκρα στον κόμπο της αγριομολόχας πόσο κουράγιο μες τα μάτια του ξυπόλυτου παιδιού που κρατάει τη σημαία…". Η ιστορία αυτού του λαού γράφεται εδώ και χιλιάδες χρόνια με την πέννα του λογιώτατου και το αστροπελέκι του Ξωμάχου. Πνεύμα και Πράξη.  Η σημερινή συγκυρία ναι μεν, καταγράφει την αλλοτρίωση, την απουσία της κατεστημένης "πνευματικής" ηγεσίας από το πάθος του λαού, αλλά οι αστήρευτες πηγές των λαϊκών δυνάμεων, θα αναδείξουν από τα σπλάχνα τους τους πνευματικούς οδηγητές. Η "κατεστημένη πνευματική ελίτ" εκπνέει τον επιθανάτιο ρόγχο. Μάλιστα, αυτή η πνευματική ελίτ" ουδέποτε επισκόπησε ότι η ζωή του ανθρώπου ξετυλίγεται στα πλαίσια ενός πολιτισμού, που ανοίγει τους δρόμους των συναντήσεων, προμηθεύει τα μέσα της επικοινωνίας, επιτρέπει την ανάπτυξη της δραστηριότητας. Αν ένας άνθρωπος ξεριζωθεί από τον πολιτισμό του, από το πολιτισμικό περιβάλλον του, ξεριζώνεται από τη ζωή, γίνεται μία ανώνυμη, απρόσωπη ύπαρξη, χαμένη ανάμεσα σε ένα πλήθος εξίσου ανωνύμων και απροσώπων ανθρώπων, βρίσκεται στη διάθεση ανθρώπων που δεν γνωρίζει, γεγονότων που δεν ελέγχει, αποφάσεων στις οποίες δεν συμμετέχει. Το να καταστρέψεις ή να μολύνεις ένα πολιτισμό, παρατηρεί ένας σημαντικό κοινωνικός και πολιτικός φιλόσοφος του προηγούμενου αιώνα, ο ιταλός Lelio Basso, σημαίνει να καταστρέψεις τη διαλεχτική σχέση ανάμεσα στην ατομική και την κοινωνική ύπαρξη, δηλαδή το ρυθμό της ζωής του ανθρώπου, σημαίνει να αποπροσωποποιήσεις, να βυθίσεις στην ανωνυμία, στο κενό καθαρά μίας ύπαρξης καθαρά υλικής που δεν έχει πια τη ζεστασιά της ζωής, που δεν έχει πια ανθρώπινη διάσταση. Αν λείψει ο πολιτισμός, δηλαδή η ατμόσφαιρα στη οποία αναπνέει η πολιτισμική ζωή του ανθρώπου, δηλαδή η ζωή του στην κοινότητα και την κοινωνία, ακόμη και η προσωπική ζωή χάνει τη λέμφο της και αποξηραίνεται μέχρις ότου γίνει ένα απλό ανδρείκελο. Απ΄ αυτό το καίριο καθήκον του πνευματικού οδηγητή απέχει επιμελώς η "Κατεστημένη πνευματική Ελίτ" της χώρας, η οποία "ιερουργεί" στο τέμενος της καθεστηκυίας τάξης και επομένως απολαμβάνει τα εξ αυτής της σχέσης ιδιοτελή ωφελήματα! Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ   Η οικονομική ολιγαρχία των μεταπρατών –αντιπροσώπων των ξενικών συμφερόντων– πρωταγωνιστών της κινδυνολογίας -"Ευρώπη ή Χάος"- ραντιέρης στην ψυχολογία και την πρακτική, παραμένει επιλήσμων, ακόμη και στις διδαχές του πατριάρχη της Ελληνικής βιομηχανίας, του Μποδοσάκη, που τους συμβούλευε όταν προσέτρεχαν στη γνώμη του με τη χαρακτηριστική Μικρασιάτικη φρασεολογία του: - "Μα, είπαμε Τζάνεμ, στις κρίσεις απαντάμε με επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις". "Ιδεολογία" των ραντιέρηδων του τύπου του νυν προέδρου του ΣΕΒ, η ξένη Προστασία. Το εύκολο κέρδος, η "αρπαχτή" και όχι η πίστη και η επιμονή στην αξιοποίηση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Παραμένουν αμετακίνητοι στην ψυχολογία του μεταπράτη. Ουδέποτε μετεξελίχθηκαν σε εθνική αστική τάξη. Και σήμερα παραμένουν ο απόηχος του Μαυραγορίτη της Γερμανικής Κατοχής (1941-1944)! Ο ελληνικός λαός, διαπορεί, ομού με τον Ποιητή του: "Τι θα γίνουν τώρα όταν θάρθει η βροχή μες το χώμα με τα σάπια πλατανόφυλλα τι θα γίνουν όταν ο ήλιος στεγνώσει το χράμι της συγνεφιάς σα σπασμένος κοριός στο χωριάτικο κρεβάτι όταν σταθεί στην καμινάδα του απόβραδου μπαλσαμωμενο το λελέκι του χιονιού;". Ματαιοπονία να αναζητεί κανείς ορθοφροσύνη και εναρμόνιση με το εθνικό συμφέρον, από τον μεταπράτη…Η ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ