Από κει και πέρα και με εξαίρεση την περίοδο της μεγάλης πείνας στην Αθήνα, που οφειλόταν στο εμπάργκο που επιβλήθηκε για λόγους στρατηγικής από τους συμμάχους, η ζωή κυλούσε με στερήσεις αλλά θα λέγαμε «ομαλά». Το λέω αυτό για να μη φανταστεί κανείς ότι οι Ιταλοί και Γερμανοί στρατιώτες πυροβολούσαν και σκότωναν όποιον τολμούσε να κυκλοφορήσει.
Οι δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες, τα καταστήματα, οι
βιοτεχνίες, τα σχολεία, τα καφενεία αλλά και τα εστιατόρια, τα θέατρα, οι συναυλίες της ΚΟΑ με έργα Ελλήνων με δυο λόγια όλη η καθημερινότητά μας κατέβηκε μεν πολλά σκαλιά προς το χειρότερο λόγω της συστηματικής κλοπής των προϊόντων μας από τους κατακτητές, όμως εξακολούθησε να υπάρχει και να κινείται προσαρμοζόμενη στις δύσκολες συνθήκες. Ιδιαίτερα η Τέχνη εξακολούθησε να υπάρχει: τα Θέατρα, οι συναυλίες της ΚΟΑ με έργα Ελλήνων συνθετών, οι εκδόσεις με έργα Ελλήνων συγγραφέων, οι εκθέσεις ζωγραφικής και τα περίφημα «ταράτσεν πάρτυ» της νεολαίας...
Οι Γερμανοί από την πλευρά τους έκαναν ό,τι μπορούσαν για να γίνουμε σύμμαχοί τους (βλ. τους Γάλλους του Πεταίν) για ένα λόγο παραπάνω. Γιατί οι ηγέτες του Γ΄ Ράιχ και ειδικά ο Χίτλερ ήταν θαυμαστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού! Γι' αυτό το λόγο άλλωστε διέταξε να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι αιχμάλωτοι στρατιώτες, σε αντίθεση με την πάγια τακτική των Γερμανών να κλείνουν σε στρατόπεδα τους αιχμαλώτους όλων των χωρών που νικήθηκαν πριν από μας.
Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Τρίπολη στα 1941, μας επιτάξανε δύο δωμάτια για να μείνουν δυο συνταγματάρχες. Ο ένας απ' αυτούς μιλούσε γαλλικά κι έτσι μπορούσαμε να κουβεντιάσουμε στις 20 μέρες που πέρασαν μαζί μας. «Από όλους τους λαούς», μας έλεγαν, «θαυμάζουμε μονάχα εσάς. Ελάτε μαζί μας και σας υποσχόμαστε ότι το βιοτικό σας επίπεδο θα γίνει ανώτερο από πριν». Όμως οι Έλληνες, τότε γνήσιοι και σκληροτράχηλοι», προτίμησαν να πεινάσουν κι ακόμα να πεθάνουν παρά να έχουν πάνω από το κεφάλι τους έναν ξένο κατακτητή.
Δεν δέχθηκαν να γίνουν «φρόνιμοι» (δηλαδή δειλοί και προσκυνημένοι όπως έγιναν κάποιοι άλλοι λαοί στην Ευρώπη που την εποχή που άλλοι σκοτώνονταν για την τιμή της πατρίδας, αυτοί έτρωγαν με χρυσά κουτάλια.
Είπαμε «ΟΧΙ» δυο φορές: Μία στην «Αλβανία» και μια στην Κρήτη. Αλλά και μετά, στην κατοχή και έχοντας από πάνω μας 20 Μεραρχίες της Βέρμαχτ και τα μπουντρούμια της Γκεστάπο και πάλι αυτός ο σκληροτράχαλος και περήφανος λαός ξαναφώναξε ένα νέο μεγάλο ΟΧΙ δημιουργώντας το Κίνημα της Εθνικής Αντίστασης, με αποτέλεσμα να βγει η χώρα μας από τη δοκιμασία βαρειά τραυματισμένη αλλά περήφανη. Γεγονός που φόρτισε τις επόμενες γενιές με ηθική δύναμη που ακόμα και σήμερα υπάρχει καταπιεσμένη στα έγκατα της ψυχής του κάθε Έλληνα.
Συγκρίνοντας τις δύο εποχές, εκείνη με τους ξένους εξουσιαστές ντυμένους στρατιωτικά και τη σημερινή με τους ίδιους ξένους, αυτή τη φορά με πολιτικά και γραβάτα, σκέφτομαι τι θα συνέβαινε τότε, αν στην Ελλάδα επικρατούσε η σημερινή κατάσταση με τις χιλιάδες Τσολάκογλου-Κουίσλινγκ, τους δεκάδες χιλιάδες συνεργάτες και οπαδούς κι ένα λαό βαθειά διχασμένο από εκείνους -τους Αριστερούς- που την εποχή εκείνη δεν ήταν μόνο ενωμένοι αλλά κατόρθωναν να ενώσουν τον ελληνικό λαό και να τον κάνουν μια γροθιά.
Εάν λοιπόν η σημερινή Ελλάδα βρισκόταν την εποχή εκείνη, στις τότε συνθήκες, είναι σίγουρο ότι μετά τη νίκη των συμμάχων, θα έβγαινε από τη δοκιμασία χορτασμένη μεν, βεβηλωμένη δε στον αιώνα τον άπαντα.
Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά που αποδεικνύεται ιστορικά. Ότι δηλαδή οι λαοί που συνεργάστηκαν έστω δουλικά με το Γ΄ Ράιχ, όχι μόνο δεν υπέφεραν οικονομικά αλλά τουναντίον το επίπεδο της ζωής τους παρέμεινε υψηλό.
Ενώ σήμερα λαοί όπως ο δικός μας, του οποίου οι εγχώριοι εξουσιαστές συνεργάζονται πιστά και δουλικά με το Τέταρτο Ράιχ, είναι καταδικασμένοι σε ανεργία, εξαθλίωση, πείνα, που οδηγούν σε πλήρη ηθική και βιολογική εξόντωση.
Υπήρχε όμως και μια άλλη διαφορά. Στη Γαλλία λ.χ. του Πεταίν δεν διανοήθηκαν να κάνουν εκλογές, γιατί ως φαίνεται διέθεταν έστω και έναν ελάχιστο αυτοσεβασμό και σκέφτηκαν πόσο τραγικά γελοίο είναι να καλείς ένα Λαό να ψηφίσει σε συνθήκες κατάλυσης της Εθνικής Κυριαρχίας.
Όμως οι δικοί μας πολυπληθείς Πεταίν, φαίνεται ότι δεν διαθέτουν ίχνος αυτοσεβασμού, ώστε δεν διστάζουν να μιλούν ακόμα και για εκλογές, όταν οι ίδιοι έχουν υπογράψει με τέσσερα χέρια την παράδοση της Εθνικής μας Κυριαρχίας.
Και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους Τσολάκογλου του χθες και του σήμερα: Ότι εκείνοι αναγκάστηκαν να γίνουν «Κουίσλινγκ», ενώ οι τωρινοί προδίδουν την πατρίδα τους μόνο από μωροφιλοδοξία και συμφέρον.
Και έτσι θα μείνουν στην Ιστορία...
Αθήνα, 26.3.2012
Μίκης Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου